Στις 31 Ιουλίου 2013 έφυγε από τη ζωή ο Πλαστικός-Κρανιοπροσωπικός Χειρουργός Αλέξανδρος Στρατουδάκης. Χτυπημένος από την επάρατη νόσο, έχασε εν τέλει τη μάχη, μόλις έξι εβδομάδες μετά τη διάγνωση και λίγο πριν την επέτειο των 68ων γενεθλίων του.
Γεννημένος στο Κάιρο της Αιγύπτου το 1945, ο Αλέξανδρος Στρατουδάκης αποφοιτά από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1969. Εν συνεχεία μεταβαίνει στο Chicago των Η.Π.Α., όπου από το 1970 και έως το 1977 αποκτά διαδοχικά τους τίτλους της Γενικής Χειρουργικής (American Boards of Surgery) και της Πλαστικής Χειρουργικής (American Boards of Plastic Surgery), δίπλα σε κορυφαίους δασκάλους, ανάμεσα στους οποίους οι Vahram Bakamjian και Nicholas Georgiade. Ύστερα από σύντομη θητεία του στο Kleinert Kutz Hand Care Center του Louisville, εγκαθίσταται στην Tampa της Florida, όπου από το 1978 και για μία δεκαετία δραστηριοποιείται ως Πλαστικός Χειρουργός, με ιδιαίτερο αντικείμενο τις σχιστίες και τις συγγενείς κρανιοπροσωπικές ανωμαλίες. Σταθμό στην επιστημονική του πορεία συνιστά η γνωριμία του με τον πρωτεργάτη της Κρανιοπροσωπικής Χειρουργικής Paul Tessier, στο πλευρό του οποίου μαθητεύει κατά την τριετία 1982-1984 με τακτικά fellowships στο Παρίσι, ενώ συνδέεται συγχρόνως μαζί του με βαθιά φιλία που διαρκεί ως τον θάνατο του τελευταίου το 2008. Ανάλογα σημαντική τη συγκεκριμένη περίοδο θεωρείται και η μαθητεία του δίπλα στον Jacques Dautrey, στη Nice της Γαλλίας –με τον οποίον επίσης συνδέεται φιλικά–, όπως σημαντικές εξελίσσονται προϊόντος του χρόνου και οι αμοιβαίες σχέσεις εκτίμησης ανάμεσα στον ίδιον και τους A. Petrovic, F. Ortiz-Monasterio, J. Mulliken, D. Marchac, E. Arnaud και πολλούς άλλους. Το 1988 εγκαταλείπει τις Η.Π.Α. κι επιστρέφει μόνιμα στην Αθήνα για να εργαστεί ως ιδιώτης Πλαστικός-Κρανιοπροσωπικός Χειρουργός. Ωστόσο θέτει παράλληλα και τον επόμενο στόχο του, που δεν είναι άλλος από την ίδρυση ενός Κέντρου που θα παρέχει ολοκληρωμένη ιατρική φροντίδα και θεραπεία σε ασθενείς με συγγενείς ή επίκτητες κρανιοπροσωπικές ανωμαλίες. Οπότε το 1996, σε συνεργασία με τον Λογοπαθολόγο Αθανάσιο Ξωφύλλη, ιδρύουν από κοινού το Ελληνικό Κρανιοπροσωπικό Κέντρο (Ε.Κ.Κ.).
Το Ε.Κ.Κ. αποτελεί έργο ζωής για τον Στρατουδάκη. Στελεχώνοντάς το ευθύς εξαρχής με μία πλειάδα επιστημόνων ποικίλων ειδικοτήτων και ηγούμενος ο ίδιος των πολύπλευρων δράσεων που αυτοί αναπτύσσουν, καταφέρνει και δημιουργεί μια ομάδα υψηλού επιπέδου, μοναδική για τα ελληνικά δεδομένα. Λειτουργώντας στα πλαίσια διεθνών προτύπων και πρωτοκόλλων, σύντομα το Ε.Κ.Κ. αναγνωρίζεται από την Ευρωπαϊκή Εταιρεία Κρανιοπροσωπικής Χειρουργικής (ESCFS) ως κέντρο αναφοράς, ανάμεσα στα ελάχιστα άλλα που δραστηριοποιούνται στο μεταξύ στην Ευρώπη. Χιλιάδες είναι οι ασθενείς που αντιμετωπίζονται με τις πλέον σύγχρονες αντιλήψεις, χιλιάδες κι οι οικογένειες που ανακτούνε το ηθικό τους, βλέποντας ξανά το χαμόγελο στα αγαπημένα τους πρόσωπα. Και ο Στρατουδάκης νιώθει περήφανος, δίχως όμως ποτέ να επαίρεται. "Έχουμε κι άλλα να κάνουμε", αρκείται μόνο να λέει…
Ως η πλέον άμεση συνεργάτις του κατά την τελευταία δεκαετία, θεωρώ υποχρέωσή μου να εξάρω πρώτα απ' όλα το ήθος του συγκεκριμένου ανθρώπου. Η ακεραιότητά του ακλόνητη, η αξιοπρέπειά του υπόδειγμα και στάση ζωής. Σεμνός, ευγενής, χωρίς μεγαλοστομίες κι απρέπειες. Η έγνοια του για τον ασθενή γνήσια, προπάντων για όποιον αδυνατεί ν' ανταπεξέλθει στο κόστος – και τον οποίον χειρουργεί τελικά δωρεάν, ή έναντι συμβολικής, απλώς, αμοιβής. Και φυσικά το εύρος της επιστημονικής του κατάρτισης, η διάθεσή του να ενημερώνεται διαρκώς, η μεθοδικότητα και οι δεξιότητές του στο χειρουργείο. Η αντοχή του, επίσης· ένας χαλκέντερος χειρουργός που φέρει σε πέρας δεκάωρες ή δωδεκάωρες επεμβάσεις, ακόμα κι όταν έχει κλεισμένα τα 60 κι 65 του χρόνια, ή τα 67 του εσχάτως – ουδέποτε υπολογίζει την καταπόνηση, όσες ώρες κι αν απαιτούνται προκειμένου να κάνει εκείνο που πρέπει.
Περιττεύει, νομίζω, να εκφράσω με περισσότερες ή πιο εντυπωσιακές λέξεις την προσωπική, αμέριστη εκτίμηση που έτρεφα και τρέφω γι' αυτόν. Ούτως ή άλλως, οι αρετές και το έργο του αξίζουν τον θαυμασμό του καθένα μας. Προσθέτω μόνο την ειλικρινή μου επιθυμία να τον ευχαριστήσω που μαθήτευσα πλάι του. Υπήρξε για μένα ένας απαράμιλλος δάσκαλος. Τιμή μου και χρέος, λοιπόν, αλλά κι ευθύνη συγχρόνως, να εξακολουθώ να βαδίζω στα χνάρια του και στη βάση όσων εκείνος μου δίδαξε.
Είμαι σίγουρη πως η μνήμη του Αλέξανδρου Στρατουδάκη θα μείνει άσβεστη σε όσους αγάπησε και τον αγαπήσαν. Στη σύζυγο και τις δυο θυγατέρες του, από τις οποίες αντλούσε δύναμη στο επίμοχθο έργο του. Σ' εμάς, τα μέλη του Ελληνικού Κρανιοπροσωπικού Κέντρου, που καλούμαστε πια να φανούμε αντάξιοι της παρακαταθήκης που μας αφήνει. Αλλά και στους ασθενείς του βεβαίως, σ' όλους αυτούς που, ξεχειλίζοντας από ανάμικτη ευγνωμοσύνη και θλίψη, συνέρρευσαν κατά δεκάδες εκείνο το μεσημέρι στο κοιμητήριο της Καισαριανής να τον αποχαιρετήσουν.
Θα τον θυμόμαστε όλοι για πάντα.
Όλγα Σ. Καξίρα,
Πλαστική Χειρουργός
